Casas Vellas 1933

O obxectivo do anarquismo é reconstruír a sociedade, e a historia do anarquismo leva, inevitablemente, soños, loitas e derrotas. O 8 de xaneiro de 1933, iniciáronse alzamentos anarquistas en Barcelona, Madrid e Valencia. A insurrección foi sufocada rapidamente, pero, tres días despois, o 11 de xaneiro, estalou inesperadamente a loita no pequeno pobo andaluz de Casas Vellas.

Os traballadores desfilaron pola rúa, e declarouse o comunismo libertario. Entón, nun intercambio de disparos no cuartel da garda civil, dous gardas foron mortalmente feridos. Chegaron reforzos para deter a revolta, pero foron frustrados por unha dura resistencia na choza dun carboeiro chamado Seisdedos. Seguindo as ordes do seu capitán, os gardas incendiaron a choza, matando a oito homes e mulleres. A continuación executaron unha terrible vinganza no pobo, fusilando a outros doce homes.

O suceso de Casas Vellas simbolizou a furia e o martirio que padeceron os campesiños andaluces que carecían de terra. O pobo quedou arrasado pola masacre e os encarceramentos que seguiron aos xuízos polo levantamento. Case cada familia viuse afectada, e os rumores locais que atribuían a culpa e a responsabilidade dos feitos crearon unha inimizade que perduraría durante décadas.

A traxedia resoou por todos os recunchos da nación. O movemento anarcosindicalista padecía conflitos e confusión interna, e o alzamento marcou a transición final do liderado e do poder: dos moderados a unha temeraria minoría militante: A ira pública provocada pola custosa contenda e o subseguinte encubrimento da masacre derrocou ao primeiro ministro Azaña e ao seu gabinete da presidencia.